مها، دختر زيباي من

     دخترم، عشقم، اميد زندگيم روز شنبه 22 مهر 1391، ساعت 8:38 صبح يه روز قشنگ پاييزي در بيمارستان عرفان، با وزن  3040 گرم، قد 51 س. م، دور سر 35 س.م و دور سينه 33 س.م، زير نظر خانوم دكتر خوب و مهربون، مژگان كامكار چشماي قشنگش رو به دنيا باز كرد.

     سلام عشق من. بالاخره روز آخرين ويزيت و چكاب بارداري هم رسيد و اين بار با مادر جون رفتيم و مث هميشه بابايي با تاخير رسيد و نيم ساعت منتظرش شديم. سوالهاي آخرمون رو از خانوم دكتر مهربون پرسيديم و به روال اين چند ويزيت آخر، يه كم شيطنت كرديم و من از بابايي گله كردم و از ترس ها و دلهره هام گفتم و يه كم آروم شدم.      چون حس مي كردم حركتت يه كم كند شده خانوم دكتر خواستند سونو فيزيكال انجام بدم. با مادر جون رفتيم سونوگرافي. يه راني خوشمزه خوردم و خوابيدم روي تخت براي شنيدن صداي ناز قلبت و شمردن تعداد حركاتت. دوباره يه عالمه اسب توي يه دشت سرسبز شروع كردن به دويدن. بهترين صدايي كه ميشه شنيد. ام...

     الهييي ماماني فدات شه دخترم. به اميد خدا، هفته ي بعد اين ساعت و حتي 12 - 13 ساعت قبل از اين، شما تو بغل مني. حتما يه دل سير هم شير خوردي قربونت برم. خدا كنه به اندازه كافي شير داشته باشم تا معده كوچولوت پر پر شه.     ...

     روزهاي انتظارم يك رقمي شد. فقط 9 روز ديگه تا ديدن دخترم مونده. 9 روز تا پايان 9 ماه بارداري مونده. سخت بود، سخت تر از اوني كه تصورش رو مي كردم. دردها و عوارضش خيلي بيشتر از اون چيزي بود كه همه مي گفتن. همه منظورم همه ي مادر هاي با تجربه است. همه ي زنهايي كه روزي طعم مادر شدن رو چشيدن. همونهايي كه درد و ناراحتي و عوارض بارداري رو به عشق مادر شدن فراموش كردند. دارم فك ميكنم چقدر حافظه ي انسانها ضعيفه، مخصوصا زنها. تمام سختي هاي شروع يك زندگي مشترك، ادامه اون با از خودگذشتگي هاي پي در پي، سختي هاي بارداري و پرورش فرزند،سختي هاي مادر شدن. راستي چرا ما زنها اينقدر فراموشكار يا بهتره بگم فداكاريم؟؟!!   &nbs...

     ديگه داريم كم كم به ديدن دخترمون نزديك ميشيم. فقط 11 روز ديگه مونده كه محكممممممم بغلش كنم، صورتشو بچسبونم به صورتم و عطر تنش رو بو بكشم. واييييييي خداي من! تصور اين لحظه اشكمو در مياره. خداياااااااااااا اين حس قشنگ رو تو سرنوشت همه ي منتظراي ني ني قرار بده.      حالا از چكاپ هفته 38 بگم كه: ديروز رفتيم پيش خانوم دكتر. همه چي خوب بود و تو هم مث هميشه اونقدر بالا پايين مي پريدي كه توجه همه رو به خودت جلب كرده بودي. بابايي هم كه فقط ذوق ميكنه كه دخترش اينقدر پر جنب و جوشه. نميدونه كه تو با اين چرخش ها و حركات آكروباتيك، دل و روده و معده و پهلوي ماماني رو به هم مي دوزي.    &nb...

      22 مهر      22 مهر، قراره تاريخي بشه كه هميشه توي ذهنمون مي مونه. روز تولد دخترمون، عشقمون.      تقريبا همه چيز برا آمدنش آماده است. هر چند هنوز ساك بيمارستان رو نبستم و لباسهاي كوچولوش رو كه مامانم زحمت شستنش رو كشيدند اتو نكردم. اما خب اگه مامان خوبي باشم و امروز لباسها رو اتو بكشم، ساك هم بسته ميشه و ميتونم نفس راحتي بكشم.      از مرخصي قبل از زايمان بگم كه خانوم دكتر نامه داد و برديم كمسيون پزشكي. اونقدر شلوغ بود كه نفس كم مياوردي. منشي بهم گفت چون مرخصي ات زير 21 روز هست، نيازي نيست تو صف باشي. برو نامه ات رو بده دكتر امضا كنند!! همسري...